Пераказ: Адналюб - Экзаменационные изложения и пересказы для 11 класса по белорусскому языку.

Раніца была надзвычай росная, ядраная. Сямён калоў дро-вы. Ён насек ладную кучу дроў, калі жонка паклікала яго сне-даць. Ён падышоў да студні, памыў рукі, прыгладзіў мокрымі далонямі валасы, міжволі акінуў поглядам наваколле.

Блізка да вёскі падступаў малады хвойнік. Было ціха, толь-кі зрэдку перагукваліся вароны: адна сядзела на макаўцы дрэ-ва, а другая прымасцілася на мачце высакавольтнай лініі і, ма-быць, выглядала адтуль здабычу. Раптам нешта зашыпела, пачуўся кароткі гук, быццам нехта стрэліў, — варона кульну-лася з мачты і глуха грукнулася аб зямлю.

Усе адбылося імгненна. Сямён так і стаяў з мокрымі далонямі. «Кароткае замыканне... Яшчэ адна ахвяра цывілізацыі», — падумаў, ідучы ў хату.

Каля ганка спыніўся: чорны воран кружыўся над мачтай і гучна, трывожна каркаў. Ён лётаў нізка, але на зямлю не апускаўся: чуў небяспеку. Сеў на дрэва і настойліва клікаў сяб-роўку. Вугальна-чорны, ён, здаецца, яшчэ больш учарнеў ад гора.

— Сынок, нешта ты доўга ідзеш? Усё даўно на стале, — выйшла на ганак маці.

Пасля сняданку Сямён расказаў пра здарэнне — за сталом не гаварыў, каб не палохаць малую. Адчыніў дзверы на вуліцу.

— Во, чуеце, як ён каркае?

Ад лесу даляцела прыглушанае, жаласлівае карканне ворана.

— I праўда, як плача ўсё роўна. Во, груган, разбойнік. А перажывае, шкадуе, нібыта чалавек, — сказала маці.

Сонца ўжо звярнула з паўдня, калі Сямён з жонкай і дач-кою вярнуліся з лесу. Ён нёс пластмасавае вядзерца белава-та-чорных брусніц. Жонка несла поўную конаўку чарніц. Ак-санка ішла між бацькоў і няспынна шчабятала, нібы ранішняя ластаўка. Яны падыходзілі да хаты, калі зноў пачулася самот-нае крумканне ворана.

— Гэта той самы? — устрапянулася дачка. — Тата, ты абяцаў паказаць...

— Ну, пойдзем паглядзім, — Сямён паставіў наганак вядро.
Па абедзе малая заснула, і толькі надвячоркам Сямён выбраўся з ёю ў лес. Яны дайшлі да прасекі, над якой віселі правады высакавольтнай лініі. Пад мачтай Сямён спярша ўбачыў рудаватае пер'е, а збоч мёртвую варону з распасцёр-тым крылом. Сямён падняў варону, і яму падалося, што яна яшчэ цёплая. Гэта здзівіла яго, але тое, што ён убачыў, пры-мусіла здзівіцца яшчэ болей: у густой траве ляжала другая варона, чорна-сіняя, з прыгожай моцнай дзюбай, скурчанымі кіпцюрамі.

• Вось гэта дзіва. Каб хто сказаў, не паверыў бы.
• А што, татка? Якое дзіва? — парушыла цішыню дачка. Сямён прыслухаўся, нібы хацеў пачуць самотнае крумканне гругана.

Але вакол было ціха.

• Вось гэта птушка ўранні загінула. А гэта той, што клікаў яе. Мабыць, шукаў яе і трапіў сюды.
• А можа, ён не захацеў адзін жыць, — не па-дзіцячы сур'-ёзна сказала малая.
• Можа, і так. Давай мы пахаваем іх разам.

Сямён выламаў з хвойкі сук, вострым канцом разгарнуў верхні пласт зямлі, далей быў сыпучы жвірысты пясок.

— Можна, я буду рукамі капаць? — спытала дачка і прысела наўколенцы.

Удваіх яны выкапалі даволі глыбокую ямку пад невысокай рабінай.

Дамоў ішлі, калі ўжо змяркалася. Малая моцна трымалася за бацькаву руку, моўчкі тэпала і нешта засяроджана думала. (444 словы)

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь. Зборнік экзаменацыйных матэрыялаў па беларускай мове для агульнаадукацыйных устаноў (ўзровень агульнай сярэдняй адукацыі). Тэксты для пераказаў. 2007

Отсканировано и вычитано Андреем Суворовым