Пераказ: Абуджэнне - Экзаменационные изложения и пересказы для 11 класса по белорусскому языку.

Цеплаход ішоў на малой хуткасці, і зялёныя берагі канала павольна плылі насустрач нам. Сонца, цішыня, новыя мясціны з чароўнымі даляглядамі і да ўсяго гэтага прыемнае падарож-жа па Волзе-матухне настройвалі пасажыраў на радасны лад.

Першыя гадзіны вялікай дарогі, першыя знаёмствы...

Вечарамі пасажыры праводзілі час хто як мог, па свайму густу: адны танцавалі на палубе, другія чыталі, трэція лету-ценна пазіралі праз адчыненыя вокны кают ці з палубы на далёкія агні...

У адзін з такіх вечароў мы сядзелі ў музычным салоне і слу-халі самадзейны канцэрт пасажыраў. Апошняй праспявала лі-рычную песню пра цудоўны захад сонца на Волзе прыгожая бя-лявая дзяўчына.

Болып ахвотнікаў выступаць не было, а разыходзіцца ніко-му не хацелася. Надта ж утульна адчуваў сябе тут кожны, аса-бліва пасля такой задушэўнай песні.

— Платон Іванавіч, сыграйце вы што-небудзь, калі ласка, — пачуўся з процілеглага боку салона голас жанчыны.

Мой знаёмы не стаў чакаць на болынае ўпрошванне. Ён пад-няўся з канапы, сеў за піяніна, прабег тонкімі і доўгімі паль-цамі па клавішах і спытаў у жынчыны:

• Што вы хацелі б паслухаць, Таццяна Міхайлаўна?
• 3 вальсаў Шапэна, калі ласка.

Платон Іванавіч міжвольна ўздрыгнуў і пакруціў адмоўна галавою.

• Усё, што магу, толькі не вальсы Шапэна.
• Сыграйце, Платон Іванавіч, сыграйце, — пачулася на гэты раз ужо некалькі галасоў.

Нічога не кажучы болып, піяніст зайграў «Паланез» Агін-скага, і ўсе адразу супакоіліся. Потым ён сыграў яшчэ дзве невялікія рэчы Шуберта, устаў, падзякаваў слухачам за ўвагу і сеў каля мяне на сваё месца.

За вокнамі плыла цёплая цёмная ноч. Пасля музычнага ад-пачынку Платон Іванавіч і я выйшлі з салона на палубу, селі ў плеценыя крэслы.

Мы разгаварыліся аб прафесіях.

• Ніякі я не піяніст, проста аматар музыкі, — адказаў на маё пытанне Платон Іванавіч. — Спецыяльнасці мае: першая — бухгалтар, а другая — тэхнік-будаўнік... Музыка ж для мяне — другое жыццё. 3 малых гадоў палюбіў.

Калі не сакрэт, чаму вы ўсё ж не сталі іграць вальс Шапэ-на? — спытаў я асцярожна пасля невялікай паўзы.

Апошні раз я іграў яго ў дзевяцьсот трыццаць сёмым го-дзе, — задумліва паглядаючы на далёкія берагавыя агні, адка-заў Платон Іванавіч і зноў змоўк.

• Нікому я не гаварыў пра гэта. Можа, і вам не варта рас-казваць, — парушыў нарэшце цішыню мой знаёмы.
• Калі гэта такі вялікі сакрэт, не кажыце, — згадзіўся я.
• Сакрэту ніякага няма...

3 маёй Палінай здарылася няшчасце: паехала зімой з дра-матычным гуртком у падшэфны калгас, застудзілася ў дарозе і злягла ў пасцель. Я ні на крок не адыходзіў ад яе ложка. Дак-тары па два-тры разы на суткі прыходзілі да хворай.

На пяты дзень Паліна перастала трызніць, пагладзіла маю руку і папрасіла:

— Зайграй, Платоша, наш вальс Шапэна. Толькі паціху.
Я, узрадаваны, кінуўся да піяніна. I з якой ахвотай, з якім

натхненнем выканаў яго! Скончыў іграць, зірнуў на ложак і ці-хенька пытаю:

— Ну, як табе, Палінка, спадабалася ігра? Не фалынывіў?
Адказу не пачулася. Заснула, думаю. Падышоў на пальчыках, каб зірнуць у твар, і ад жаху закамянеў. Пад гукі цудоў-най музыкі яна пакінула нас — мяне і дваіх дзяцей... 3 таго часу я так і не іграў болын ні аднаго вальса Шапэна... (482 словы)

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь. Зборнік экзаменацыйных матэрыялаў па беларускай мове для агульнаадукацыйных устаноў (ўзровень агульнай сярэдняй адукацыі). Тэксты для пераказаў. 2007

Отсканировано и вычитано Андреем Суворовым