Літаратурнае чытанне: падруч. для 4-га кл. агуль-наадукац. устаноў з рус. мовай навучання / Анатоль Клышка. — Мінск: НІА, 2008. — 128 с.: іл.

Страница № 100.

Страницы учебника:

1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 40, 41, 42, 43, 44, 45, 46, 47, 48, 49, 50, 51, 52, 53, 54, 55, 56, 57, 58, 59, 60, 61, 62, 63, 64, 65, 66, 67, 68, 69, 70, 71, 72, 73, 74, 75, 76, 77, 78, 79, 80, 81, 82, 83, 84, 85, 86, 87, 88, 89, 90, 91, 92, 93, 94, 95, 96, 97, 98, 99, «100», 101, 102, 103, 104, 105, 106, 107, 108, 109, 110, 111, 112, 113, 114, 115, 116, 117, 118, 119, 120, 121, 122, 123, 124, 125, 126, 127

OCR-версия страницы из учебника (текст страницы, которая находится выше):

але ён без вады, нібы той пыл, заб'е горла, пачнецца страшэнны кашаль...

У цёмным сутарэнні лазарэта чулася адно і тое ж:

— Піць... піць... піць...

Несціхана плакалі дзеці, прасілі вады і клікалі:

— Мама! Мама!..

Маленькія санітары стараліся падбадзёрыць, су-цешыць дзяцей.

— Вада ўночы будзе! Будзе, вось паглядзіцё! Вось маё слова гонару! — упэўнена гаварыў Коля Нові-каў. А пад вечар ён занепакоена тлумачыў Пецю Васільеву і астатнім сябрам: — Чулі? Я слова даў і ад вашага імя таксама. Да вады трэба дабрацца. Тут жа ў сутарэннях паміраюць...

Пеця абазваўся не адразу. Колю здалося, што сябар міма вушэй прапускае ягоныя словы.

— Я пра ваду кажу... — паўтарыў Коля. — Мы павінны да Мухаўца... Сёння ўночы...

— Таксама пра гэта думаю, — не падымаючы галавы, адказаў хлапчук.

— У мяне план нарадзіўся. Трэба так паўзці паміж забітых фашыстаў, што валяюцца на беразе, каб на цябе пражэктарамі з ракетніц свяцілі і не было відаць, што ты жывы.

Коля пачаў паказваць, як гэта робіцца.

— Плаўныя, замаруджаныя рухі павінны быць, як у чарапахі, — вучыў ён. — Тады і біклагі браз-гаць не будуць і ніхто не разгледзіць, што ты паў-зеш. Усе падумаюць: забіты фашыст ляжыць.

— Хлопчыкі, — спахапілася Нюра Кіжавата-ва. — А біклагі?

Страницы учебника: