Страница № 222. Учебник

1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 40, 41, 42, 43, 44, 45, 46, 47, 48, 49, 50, 51, 52, 53, 54, 55, 56, 57, 58, 59, 60, 61, 62, 63, 64, 65, 66, 67, 68, 69, 70, 71, 72, 73, 74, 75, 76, 77, 78, 79, 80, 81, 82, 83, 84, 85, 86, 87, 88, 89, 90, 91, 92, 93, 94, 95, 96, 97, 98, 99, 100, 101, 102, 103, 104, 105, 106, 107, 108, 109, 110, 111, 112, 113, 114, 115, 116, 117, 118, 119, 120, 121, 122, 123, 124, 125, 126, 127, 128, 129, 130, 131, 132, 133, 134, 135, 136, 137, 138, 139, 140, 141, 142, 143, 144, 145, 146, 147, 148, 149, 150, 151, 152, 153, 154, 155, 156, 157, 158, 159, 160, 161, 162, 163, 164, 165, 166, 167, 168, 169, 170, 171, 172, 173, 174, 175, 176, 177, 178, 179, 180, 181, 182, 183, 184, 185, 186, 187, 188, 189, 190, 191, 192, 193, 194, 195, 196, 197, 198, 199, 200, 201, 202, 203, 204, 205, 206, 207, 208, 209, 210, 211, 212, 213, 214, 215, 216, 217, 218, 219, 220, 221, «222», 223, 224, 225, 226, 227, 228, 229, 230, 231, 232, 233, 234, 235, 236, 237, 238, 239, 240, 241, 242, 243, 244, 245, 246, 247, 248, 249, 250, 251, 252, 253, 254, 255

OCR-версия страницы из учебника (текст страницы, которая находится выше):

ВЫКЛІЧНІК

§ 47. Выклічнік як часціна мовы

§ 344. Прачытайце тэкст. Складзіце план і перакажыце змест

Выклічнікі не адносяцца ні да самастойных, ні да служ-бовых часцін мовы. Выклічнікі — гэта словы, якія выра-жаюць разнастайныя пачуцці (радасць, захапленне, здагад-ку, здзіўленне, задавальненне, спачуванне, роздум, хваля-ванне, сумненне, гора, бяду, боль, страх, жаль, шкадаванне, абурэнне, асуджэнне і інш.: о, ой, эх, ох, ай, ах) або пабу-джэнні (заклік, вокліч, зварот, запрашэнне, загад, забарону і г. д.: гэй, эй, гайда, марш), але не называюць іх. У маўлен-ні ўжываюцца таксама выклічнікі этыкету, гэта значыць словы, з дапамогай якіх вітаюць адзін аднаго, развітваюц-ца, выказваюць падзяку, прабачэнне і г. д.: бывайце, дзякуй і інш.

Выклічнікі бываюць невытворныя (напрыклад: ой, эх, о, ну) і вытворныя, якія ўзніклі з самастойных часцін мовы (напрыклад: здароў, бывай, бяда!).

Выклічнікі не змяняюцца, не з'яўляюцца членамі сказа, але могуць ужывацца ў значэнні іншых часцін мовы. Пры гэтым выклічнік прымае канкрэтнае лексічнае значэнне і становіцца членам сказа (напрыклад: 3-за лесу пачулася гучнае «ўра!», дзе ўра — дзейнік).

Выклічнікі — характэрная асаблівасць вуснага маўлен-ня. У мастацкіх творах яны часцей за ўсё ўжываюцца ў дыялогах.

Ад выклічнікаў трэба адрозніваць гукапераймальныя сло-вы, якія не выражаюць ніякіх пачуццяў ці пабуджэнняў, а толькі перадаюць гукі (сігналы) жывой ці нежывой пры-роды (напрыклад: мяў-мяў, ку-ка-рэ-ку, гу-у-у, жых-жых і інш.).

Што агульнага маюць і чым адрозніваюцца выклічнікі і служ-бовыя часціны мовы?

Беларуская мова: вучэб. дапам. для 7-га кл. агульнаадукац. устаноў з беларус. і рус. мовамі навучання / Г. М. Валочка, С. А. Язерская. — Мінск: Нац. ін-т адукацыі, 2009. — 256 с.: іл.