Пераказ: Алені - Экзаменационные изложения и пересказы для 11 класса по белорусскому языку.

Спакваля туман асядаў, з лясных берагоў спадала яго белая начная коўдра. 3 усіх галасоў нам бліжэй сталі чуваць два. Яны ўсё блізіліся да нас, няўмольна збліжаліся паміж сабою, і гэта былі хвіліны, калі алені не ўладарылі ўжо над сабою, калі спрадвечны жывёльны інстынкт падначальваў іх адной стыхіі, адной немінучасці.

• Зірніце на палоску. Дзе туман канчаецца, — пачуў я ціхі шэпт Сярожкі. — Плывуць...
• Што? А-а-а... Ага.

Па тумане, як па белай малочнай рацэ, сапраўды плылі рогі аленя. Дзе туман збіраўся гусцейшы, яны як давалі нырца, але зноў вынырвалі з белай глыбіні, і тады відаць была ўся галава аленя, рашуча выцягнутая тупой храпай наперад. Часам алень спыняўся і, абдаўшы халодны луг прагавітым ровам, крыху пастаяўшы, плыў далей. Часам, спыніўшыся, ён не крычаў, а доўга стаяў моўчкі, пакуль сустрэчна не адгукаўся такі ж працяглы, з металічнай вібрацыяй голас. Туман у тым баку ляжаў радзейшы, і на самым узлессі я заўважыў сілуэт яшчэ аднаго аленя: ён неяк не рашаўся крануцца з месца і як бы хаваўся ад свайго праціўніка, але нарэшце зрушыў з месца, падпарадкаваўшыся законам лесу.

Неўзаметкі яны абодва нырнулі ў туман і замоўклі там, але праз кароткі час адтуль данёсся сухі, нібы дрэва аб дрэва, удар, яшчэ удар... яшчэ... Нешта цвёрдае шоргнула, нешта жывое мыкнула, рыкнула, і зноў: чах, чах, чах... — Чуеце? — шапянуў Сярожка. — Чуеце?.. Там біліся рагачы.

Спачатку да нас даносілася адно звонкае чахканне рагоў, за-тым туман асеў на траву, і мы ўбачылі над ім дзве рагатыя гала-вы, адну супраць другой. Алені дыхалі адзін аднаму ў самыя мысы, кожны чакаючы моманту, каб выгадна садануць рагамі саперніка, і вось каторы з іх улучыў такі момант: сухі ляскат данёсся зноў. Біліся спакваля, як прымерваючыся ці шкадую-чы сілы, і нарэшце ляскат заціх. Рагач, якога мы першым згледзелі і пачулі гэтай раніцай, доўга і зацята наступаў на свайго праціўніка. Той спачатку ўсё не паддаваўся, адно га-лавою пакручваў, каб вырваць рогі з палону. Ды сілы здалі: алень адарваўся пярэднімі нагамі ад зямлі, павіс у паветры і пачаў гнуцца ў дугу, затым злаўчыўся скокнуць убок, ірва-нуў галаву да самай зямлі, вызваліў усё ж рогі і, адбегшыся, стаў. Нейкі час, наліты ўжо не сілай, а злосцю, ён глядзеў на праціўніка і, напэўна, прызнаўшы сваё паражэнне, падаўся ў лес. А той вялізны рагач, горды перамогай, моўчкі, з высока ўзнятымі рагамі праводзіў яго да самага лесу, затым выцягнуў галаву наперад і на ўсю немалую сілу сваю абвясціў аб перамо-зе магутным, працяглым ровам. Можа, гэтак ён яшчэ раз вы-маньваў саперніка на бойку, ды пабіты ваяка недзе ў гушчары безгалоса залізваў раны.

Пачуўся дружны тупат лёгкіх на ногі самак. Яны беглі па сцежцы, якой сыходзіліся самцы, беглі ў той бок, адкуль на бойку прыйшоў пераможца. (425 слоў)

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь. Зборнік экзаменацыйных матэрыялаў па беларускай мове для агульнаадукацыйных устаноў (ўзровень агульнай сярэдняй адукацыі). Тэксты для пераказаў. 2007

Отсканировано и вычитано Андреем Суворовым