Пераказ: Валодзька - Экзаменационные изложения и пересказы для 11 класса по белорусскому языку.

Валодзька быў старэйшы за сястру Вераніку на шэсць гадоў. Добры і ласкавы брат!

Валодзька быў нямко. Яшчэ малым, як хадзіў у чацвёрты клас, залез на дуб, што рос ля самага хлява, прыладзіць шпа-коўню, і зваліўся, страціў мову.

Ён рэдка стыкаўся дома, найчасцей сыходзіў у лес, прападаў у лесе да вечара. Без сяброў, адзін, ён знаходзіў сабе нейкі Цікавы занятак, бо дадому вяртаўся шчаслівы, задаволены.

— Мо й мяне туды возьмеш? — сказала аднойчы Вераніка.
Брат кіўнуў галавой у знак згоды.

Той дзень яны ўсталі нацямочку 1.

Убачыла Вераніка, што браток адчуваў сябе ў лесе, бы ў род-най хаце. Дзіўна было назіраць, як Валодзька падкормліваў мурашоў скарынкай хлеба, доўга і пяшчотна гладзіў камель бярозы.

— Валодзька, глянь — во гадзюка, на пні, асцярожна!

Браток адно ўсміхаўся.

Вераніка з жахам пазірала, як ён працягнуў руку, як гадзю-ка ўспаўзла на далонь, а потым вакол рукі абвілася.

«Брацейкаты мой, якое ж у цябе сэрца, калі гэтак умееш ты паразумецца з насельнікамі лесу. Ды чаму табе выпала такаядоля?..»

Валодзька смяяўся, задаволены і шчаслівы. А потым, здаволіўшыся, зноў на пень паклаў.

Яны пайшлі ў бок Шыры. На пагорку ўбачылі казуль. Ва-лодзька падышоў да казуль. I , дзіва, яны не ўцякалі, а глядзе-лі, як ён падыходзіў да іх — ціха, пакрысе, спакойна, выставіў-шы наперад рукі...

Здагадалася, што ў руцэбыўхлеб. «Няўжодляіхпрынёс?» — дзівілася Вераніка. Казулі жавалі хлеб, а Валодзька стаяў як зачараваны і ўсміхаўся. Пасля забаўляўся з імі, лашчыў.

Яны крочаць сцяжынкай далей. Валодзька, адышоўшы ўбок, спыніўся каля асіны, на выступ камля паклаў драбок цукру і пастукаў па ствале далонню, зацокаў языком. Вавёрач-ка борздзенька спусцілася, ухапіла цукар і кінулася ў сваю хатку. Брат падышоў да Веранікі, махнуў рукою — пайшлі...

Абагнулі балотца, спыніліся каля сухадрэвіны сярод паляны, якую ўжо асвятляла млявае сонца. Валодзька прысеў на пень. Вераніка над вадой убачыла драўляную скульптуру дзяўчыны. Яна была як жывая: белыя льняныя валасы люстраваліся ў вадзе.

Няўжо Валодзьку зразумела пачуццё кахання? Вераніка пры-гадала, як брат наважыўся аднойчы правесці з клуба Агаціну Галю. Галя сказала з ганарлівай усмешачкай, каб аднак жа ўсе пачулі: калі ён нямко, то хай па сабе і шукае.

Памятае Вераніка, што акурат пад той час Валодзька балю-ча стагнаў у сне, уздыхаў і ў лес сыходзіў раней звычайнага, каб ніхто і не чуў.

Можа, ён тады і прыходзіў сюды. Тут Вераніку як бы хто абдаў гарачынёй — скульптура дзяўчыны была падобна як дзве кроплі вады на Галю.

А Валодзька як сядзеў, так і не падымаўся. I здавалася Вераніцы, што ён плакаў. Не, у яго слёз не было, але ў вачах патухла радасць. Яна адчула, што яму вельмі цяжка. Так толь-кі можа плакаць душа чалавека — маўкліва і жудасна.

— Табе ад таго цяжка, што раскрыў мне сваю тайну. Чаму?
Ён маўчаў. Не адрываў позірку ад Веранікі і маўчаў.

— Добра, браток, нічога не кажы мне — я ўсё зразумела. Толькі прабач, што напрасілася з табой. Дзякуй, што адкрыў сваю душу і сэрца, бо я не ведала цябе, не ведала...

Ведаў Валодзька зацішнае месца, дзе толькі лесу і давяраў сваю тайну, настрой і няўдалае каханне... (479 слоў)

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь. Зборнік экзаменацыйных матэрыялаў па беларускай мове для агульнаадукацыйных устаноў (ўзровень агульнай сярэдняй адукацыі). Тэксты для пераказаў. 2007

Отсканировано и вычитано Андреем Суворовым