Пераказ: Сустрэча - Экзаменационные изложения и пересказы для 11 класса по белорусскому языку.

Я быў госцем у адной палескай школе. Пасля творчай сустрэ-чы з вучнямі і настаўнікамі мы сядзелі за бяседным сталом у дырэктара. Размова зайшла аб высакароднасці і самаахвяр-насці людзей. Мне расказалі, што ў іх сельсавеце, у адной вёс-цы, працуе настаўніца, якая ўсынавіла дваіх чужых дзяцей: бацька іх кінуў, а маці памерла. Можа, і не надаў бы я асаблі-вага значэння гэтаму расказу (бо фактаў такіх многа, аб іх мож-на пачуць і прачытаць амаль кожны дзень), каб не адчуў, што прысутныя ставяцца да яго па-рознаму. Калі мужчыны ўсе, без выключэння, гаварылі пра гэту жанчыну са шчырай ухвалой, з захапленнем, то дзве з чатырох прысутных настаўніц выяў-лялі нейкі незразумелы скептыцызм. Рабілі яны гэта па-жано-чаму, не выказваючыся проста, а так — рэплікамі, перагляд-ваннем, усмешкамі. Гэта мяне заінтрыгавала. Я вырашыў аба-вязкова пабачыць настаўніцу, якая ўсынавіла дзяцей.

Вёсачка з'явілася перада мной нечакана. I першая мая дум-ка была: той, хто першы пасяліўся тут, напэўна, меў паэтыч-ную натуру. 3 трох бакоў да вёскі падступаў лес. Ды які лес! Адны бярозы (я нават здзівіўся, як ён уцалеў, такі беразняк). Ад белізны ствалоў і золата крон на ўсё поле лілося сапраўды ж казачнае святло.

Уздоўж хат — дзве роўныя шарэнгі маладых бяроз. I толькі школа (я адразу ўбачыў яе і беспамылкова пазнаў) стаяла ўба-ку, за гародамі, бліжэй да лесу. I — дзіўна! — школьную сядзі-бу абкружалі не бярозы, а тонкія таполі, болыпасць — таксама маладыя, але каля самага будынка ўзнімаліся вышэй лесу да-волі ўжо старыя, сухаверхія.

Напрасцяк, цераз поле, я пайшоў да школы і яшчэ здалёк пачуў голас настаўніцы і хор дзяцей. Ішоў урок. Каб не пера-шкодзіць, я непрыкметна сеў на лаўку пад старой таполяй, якая тут жа абсыпала мяне лісцем. Агледзеўся. Школьны бу-дынак хоць і быў пасляваеннай пабудовы, але вельмі ж нагад-ваў той, які так дэталёва апісаны Якубам Коласам: класны па-кой, калідор пасярод і ў другой палавіне — кватэра настаўніцы. Вокны гэтай кватэры ўтульна засланялі прыгожыя гардзіны.

Але дарэмна я хаваўся. На мяне звярнулі ўвагу, відаць, яшчэ тады, калі я ішоў цераз поле. У гэтым кутку не многа людзей ходзіць у капелюшах. Я не паспеў як мае быць «вывучыць абстаноўку », як рыпнулі дзверы і на ганачку з'явілася жанчы-на маіх год (хоць у першую хвіліну яна здалася старэйшай) з грубаватымі, як у мужчыны, рысамі твару.

Толькі ў прыгодніцкіх раманах праз дзесяць год ростані ма-ці не пазнае роднага сына, брат — брата. Наўрад ці бывае так у жыцці. Я адразу пазнаў гэту жанчыну, хоць мы не бачыліся роўна чвэрць стагоддзя. Мы бачыліся тады, калі нам было па пятнаццаць-шаснаццаць год.

— Надзя! — вырвалася ў мяне.

Яна пазнавала мяне крыху даўжэй. Я паспеў убачыць, як да шыб прыліплі пятакі дзіцячых насоў, і падумаў: «Зараз яны выціснуць шыбу ».

Нарэшце яна сказала:

— Бог мой! Які госць!

Саскочылаз ганкаі пайшланасустрач. Счапіўшы рукі ў моц-ным поціску, мы глядзелі адно аднаму ў твар і ўсміхаліся, радасна і збянтэжана. (456 слоў)

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь. Зборнік экзаменацыйных матэрыялаў па беларускай мове для агульнаадукацыйных устаноў (ўзровень агульнай сярэдняй адукацыі). Тэксты для пераказаў. 2007

Отсканировано и вычитано Андреем Суворовым