Пераказ: Залатое сэрца - Экзаменационные изложения и пересказы для 11 класса по белорусскому языку.

Напэўна, гэта дужа сумны занятак — прадаваць на пошце маркі? Як вы лічыце?

Відаць, вы ніколі не задумваліся над такім пытаннем. I я таксама. А вось пасля ўчарашняга дня думка аб гэтым не выхо-дзіць з маёй галавы. Колькі ўжо гадзін сяджу я ў сваім пакой-чыку на трэцім паверсе і ўсё думаю, думаю, думаю... А божач-кі, якая ж гэта сумная, мусіць, справа — прадаваць маркі! I як толькі я адважылася на такое!..

Многа ўсялякіх парад давалі мне сяброўкі. Вера настойвала, каб я ішла сакратаркай у міністэрства сельскай гаспадаркі, дзе яна сама працавала ў нейкім аддзеле. Тоня ледзь не разраўла-ся, даводзячы, што мне абавязкова трэба стаць кінаартысткай: у мяне, маўляў, незвычайны талент, і будзе вялікі грэх, калі я загублюягоў самымзародку. А Надзя безапеляцыйным тонам гаварыла, што я павінна вучыцца далей і толькі ў політэхніч-ным інстытуце, бо проста не маю права здраджваць сямейнай традыцыі.

Не, я не паслухала іх. Я вырашыла, што сама выберу сабе занятак.

I выбрала!..

I вось я сяджу на ложку і думаю, думаю... Ужо раніца. Праз якую гадзіну трэба ісці на працу. На пошту. Прадаваць маркі.

Зазваніў будзільнік. Гэта я ўчора звечара накруціла яго, каб не праспаць...

На дварэ ідзе дождж. Фортка ў пакой адчынена, і я чую, як кроплі з шумам падаюць на лістоту клёна, што расце пад са-мым маім акном. Чамусьці ўяўляецца, быццам клён курчыц-ца, уздыхае і вось-вось пачне скардзіцца мне на панылы, нада-кучлівы дождж.

Я бяру парасон і выходжу з дому. У наш завулак залятае га-рэзлівы ветрык. Стары клён нездаволена калыша галлём, па-куль я не збочваю на вуліцу.

Прыгадалася... Аднойчы, калі я была яшчэ зусім малень-кая, бабуля-нябожчыца мне неяк сказала:

— Ох, і язычок у цябе, Ганначка! I трашчыш, і трашчыш — ну чыста сарока. Тых, у каго язык доўгі, пасылаюць на пошту. Стаяць яны там, высунуўшы свае языкі, а людзі падыходзяць і мачаюць аб іх свае маркі.

Мілая мая бабуля, каб жа гэта ты ведала, куды я зараз іду!.. Вялікі старадаўні гадзіннік, што стаяў на падлозе і ўзвы-шаўся ледзь не да сярэдзіны сцяны, прабіў дзевяць разоў.

— Прабачце... — пачуўсяразгубленыголас. — Грошыў ста- рым касцюме засталіся... Ну, што ты скажаш — ні капейкі!

У акно разгублена, то бялеючы, то чырванеючы, глядзеў ма-лады чалавек, з выгляду студэнт. На ім быў новенькі каверко-тавы касцюм з ледзь прыкметнай блакітнай палоскай і шэры капялюш. I яшчэ мне запомніўся яго ярка-чырвоны гальштук, завязаны на вялікі вузел.

• Што ж цяпер?.. — збянтэжана прамовіў малады чалавек, круцячы ў руках канверт. — Прамок, разумееце, раніцой, за-бегпераапрануцца, і вось — натабе... Што ж рабіць? — Ён раз-гублена зірнуў на мяне.
• А нічога! — сказала я. — Прынесяцё пры выпадку, дру-гім разам.

Малады чалавек неяк няўмела, адчуваючы няёмкасць, стаў дзякаваць, ён некалькі разоў паўтарыў, што вядома ж, аба-вязкова прынясе грошы, прынясе сёння ж. Я заўважыла, што калі ён выходзіў з залы, то павярнуўся і яшчэ раз паглядзеў на мяне...

Перад самым заканчэннем майго першага працоўнага дня прыйшоў начальнік аддзела кадраў Гур'янчык.

Гэты... студэнт не прыходзіў?

• Не...
• Чакайце, прыйдзе, а як жа! — У голасе Гур'янчыка гуча-ла іронія. Ён патаптаўся крыху на месцы, адышоў, потым зноў падышоў да майго стала. — Вы вось што... Пакладзіце ў касу. — I , кінуўшы мне на стол дзве саракоўкі, Гур'янчык кароткімі сваімі крокамі выбег за дзверы. Не паспелі дзверы зачыніцца за ім, як я пачула ў акенцы знаёмы голас:
• Ледзь не спазніўся! Вось... Дзякую вам...

Намой стол побач з манетамі Гур'янчыка лягліяшчэ дзве... Вось і скончыўся мой першы дзень. Заўтра я зноў буду пра-даваць маркі. Каму ж прыйдзецца заўтра ўручаць іх?..

Я ведаю, каму. Прыходзьце, маё акно — сёмае. (570 слоў)

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь. Зборнік экзаменацыйных матэрыялаў па беларускай мове для агульнаадукацыйных устаноў (ўзровень агульнай сярэдняй адукацыі). Тэксты для пераказаў. 2007

Отсканировано и вычитано Андреем Суворовым