Пераказ: Пасадка - Экзаменационные изложения и пересказы для 11 класса по белорусскому языку.

Першую палескую вясну сустракаў тут Лабановіч. Вясна была ранняя, як і звычайна на Палессі. Снегу ўжо не было ў палях. Ажылі балоты. Жаласна стагналі кнігаўкі, цяжка ля-таючы над вадою. Высока ў небе звінелі жаваранкі. Абсохлая зямля пачынала іскрыцца зялёным аксамітам кволай, пахучай траўкі. То той, то другі з вучняў пакідаў школу.

— Вось што, дзеці, — сказаў раз вучням настаўнік, — сёння на абедзе прыходзьце з рыдлёўкамі. Будзем капаць ямкі, заўтра пойдзем у лес, прынясём маладых дрэўцаў і абсадзім нашу інколу.

Дзеці адзін перад другім спяшаліся запэўніць настаўніка, ціто яны прынясуць рыдлёўкі, і з вясёлым дзіцячым гоманам, як пчолкі з вулля, высыпалі са школы на вуліцу, напаўняючы яе звонкімі галасамі.

Пасля абеду дзеці весела беглі з рыдлёўкамі ў школу. Нават Паўлюк Рылка, самы меншы ў школе, горда нёс рыдлёўку, згінаючыся ад яе цяжару.

Настаўнік прыйшоў у школу і павёў дзяцей на двор. Разам з вучнямі размеркавалі месца для ямак, потым настаўнік па-значыў работу вучням, падзяліўшы іх на гурткі, і сам выкапаў першую ямку, каб паказаць дзецям, як гэта трэба рабіць.

— Што гэта вы робіце?

Панна Ядвіся непрыкметна падышла да Лабановіча. Гэты так добра знаёмы яму голас прывёў яго ў нейкае трапятанне. Сэрца затухкала мацней.

— Хачу па сабе вам памяць пакінуць.

Праз нейкі час два старэйшыя вучні сказалі настаўніку, што ўсе ямкі пакопаны. Настаўнік пахваліў дзяцей за работу і ска-заў ім:

— Заўтра ўжо кніг не прыносьце. Вазьміце колькі рыдлёвак (ён назначыў болыных вучняў) і збярыцесятут.Пойдзему лес, накапаем дрэўцаў і пасадзім іх у ямкі, якія вы сёння прыгатавалі. А цяпер ідзіце дамоў!

Назаўтра Лабановіч прачнуўся позна. Ён устаў, калі ўжо ў школе чуліся дзіцячыя галасы. 3 вясёлым шумам ішлі дзе-ці ў лес са сваім настаўнікам, збіўшыся вакол яго цеснаю гра-мадкаю.

Настаўнік спыніўся з вучнямі на сухім месцы ў лесе і вёў з імі размову аб тым, што бачылі перад сабою, і аб значэнні тае справы, дзеля якой яны прыйшлі.

Дзеці рассыпаліся па лесе і агаласілі яго крыкам і шчэбе-там. Лабановіч доўга шукаў маладую грушку. Ён хацеў знайсці прыгожанькае дрэўца і пасадзіць яго на памяць аб сваёй каха-най. Знайшоўшы маладое, крэпенькае і стройнае дрэва, ён доўга і асцярожна капаўся каля яго, пакуль акуратненька не было яно выкапана разам з зямлёй. Сам нёс яго дамоў, пасадзіў у ку-точку на школьным двары, дзе найболып свяціла сонца, і два разы паліў вадою ў гэты дзень. Пасля агарадзіў гэту грушку высокімі коллямі, каб не патаптала ці не паламала жывёла.

На кожнае дрэва вызначыў настаўнік вучняў, даручыўшы ім догляд за выхаванцамі.

— Ну, а цяпер, дзеткі, ідзіце абедаць. Па абедзе збярыцеся і прынясіце свае кнігі.

Прыняўшы па абедзе кнігі вучняў, Лабановіч выйшаў на двор, абышоў пасаджаныя дрэвы, над некаторымі затрымліваў-ся даўжэй. Вельмі хацелася пабачыць Ядвісю і паказаць ёй гэту слаўную грушку, якую пасадзіў на памяць пра яе. (450 слоў)

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь. Зборнік экзаменацыйных матэрыялаў па беларускай мове для агульнаадукацыйных устаноў (ўзровень агульнай сярэдняй адукацыі). Тэксты для пераказаў. 2007

Отсканировано и вычитано Андреем Суворовым