Пераказ: Дубава сястра - Экзаменационные изложения и пересказы для 11 класса по белорусскому языку.

За акном пачыналася навальніца, і Максім раптам убачыў, як ішла да яго маці. Яна падыходзіла да яго, усміхаючыся, з аплеценымі стужкамі, як у маладой на беларускім вяселлі, валасамі, у вышыванай кашулі, з ручніком цераз плячо, але твар у яе быў белы, змярцвелы, а наўкол дрыжэлі кволыя агеньчыкі свечак, і дзве з іх дагаралі хутчэй за іншыя: яе, мат-чыны, і ягоныя... Ён зноў засланіў твар рукамі.

— Максім, табе нельга так многа чытаць, — строга казаў,
увайшоўшы ў пакой, бацька.

Максім упарта круціў галавою і ўсміхаўся.

— Можна, тата. Я знаю: можна. Маці клікала яго да сябе. Маці-краіна.

I ён з усіх сваіх слабых сіл цягнуўся насустрач — да роднай зямлі.

Максім падышоў да бацькі.

— Тата, у гэтым годзе я заканчваю гімназію.

• Добра, што ты думаеш пра гэта, — адказаў бацька, пады-маючы галаву ад стала.

Прафесару Шахматаву патрэбны вучань, які мог бы ў да-лейшым весці ў Пецярбургскім універсітэце даследаванні па беларусазнаўстве. Ен звярнуўся ў «Нашу ніву». Газета рэка-мендавала мяне.

— Вось як? — Адам Ягоравіч зазірнуў Максіму ў вочы і, склаўшы рукі за спінаю, стаў хадзіць па пакоі. — Гэта вельмі добра: значыцца, цябе шануюць.

Максім сумна ўсміхнуўся: вось яна, вышэйшая бацькава ад-знака...

— Але бачыш, Максім... — спыніўся раптам бацька, шукаючы словы. — Ты і сам, зрэшты, павінен гэта добра разумець: тваё здароўе... Я думаю, што пецярбургскі клімат будзе табе вельмі шкодны: вечныя дажджы, сырасць, блізкасць балот... I потым, гэтыя сталоўкі... Да таго ж я выдатна ведаю цябе: ты не знойдзеш часу і ў сталоўку забегчы. Не, Максім, я рашуча не магу згадзіцца з тым, каб ты жыў там. Гэта па-першае.
Па-другое, — кінуў Адам Ягоравіч позірк на сына, — у наступным годзе гімназію заканчвае Лёва, твой брат.

Цяпер Максім ведаў усё наперад, болей можна было не гава-рыць.

Бацька з усё той жа бездакорнай логікай абгрунтоўваў сваё рашэнне, зноў казаў штосьці пра нездаровы пецярбургскі клі-мат, пра дрэнныя абеды ў танных сталоўках і шкоду сухамят-кі, але Максім нічога ўжо не чуў. Гэта быў прысуд.

— Я думаю, — скончыў Адам Ягоравіч, пільна гледзячы сыну ў вочы, — табе будзе лепш за ўсё паступіць у наш Яраслаўскі юрыдычны ліцэй і забяспечыць сабе тым самым прыстойную адукацыю і далейшае становішча ў жыцці.

I хоць Максім і любіў спрачацца, нястрымна адстойваючы свае погляды, выйшаў ён моўчкі: бацьку ў сям'і не пярэчылі. Да таго ж ён ведаў, які будзе адказ, калі яшчэ збіраўся ўвайсці ў кабінет. Ён толькі цьмяна на штосьці спадзяваўся.

Але гэта быў прысуд.

Усе мары, якія ён патаемна песціў, малюючы сабе ва ўяўлен-ні далёкі Пецярбург з бурлівым жыццём у гуртках студэнтаў-беларусаў, універсітэт са знакамітым прафесарам Шахмата-вым, вучнем якога ён мог бы стаць неўзабаве, — усё гэта было разбурана. (421 слова)

Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь. Зборнік экзаменацыйных матэрыялаў па беларускай мове для агульнаадукацыйных устаноў (ўзровень агульнай сярэдняй адукацыі). Тэксты для пераказаў. 2007

Отсканировано и вычитано Андреем Суворовым